Ölüm veya boşanma ile anne ve babanın olmadığı ortamlarda büyüyen çocuğu birçok tehlike beklemektedir. Bir çocuk için anne-babanın ölümü yıkıcı bir deneyimdir. Bu ölümlerden sonra çocuğun en büyük kaygısı kendisinin ne olacağına dairdir. Annesiz büyüyen çocuklar bir tarafı yıkılmış ev gibidir, babalarını kaybeden çocuklar ise damı, çatısı çökmüş evlere benzerler. Kaç yaşında olursa olsun babasını kaybeden çocuk, garip bir yetimlik duygusu yaşar. Yaş küçük olduğu ölçüde yetimlik süreci büyüyeceği için bu duygu da o ölçüde yoğunlaşır. Anne babanın ayrılması ise çocuk için ölümden daha kötüdür. Çünkü boşanmada ortama uyum sağlama süreci ölüme göre daha uzun sürmektedir. Boşanmış aile çocukları akranları arasında farklı bir hale geldiklerini düşünmekte ve bu durumdan utanmaktadırlar. Yapılan araştırmalar çocukların yaşadıkları olumsuz aile ortamlarını bile boşanmaya tercih ettiğini göstermektedir. Kimsesizlik olgusunda sorun babanın veya annenin ölmüş ayrılmış olması değil, anne veya babanın yokluğuyla ortaya çıkan çocuğun yalnızlığı ve sahipsizliğidir. Bu durum yalnızlığın, güçsüzlüğün, tek kalmışlığın ve çaresizliğin ifadesidir. Çocuklara gerçekleri anlamaları konusunda yardımcı olunursa ve aynı zamanda onlara destek sunulursa, onların bu kayıplarla baş etmeleri daha kolay hale gelir. Yetimler, sudan mahrum çiçeklere benzerler.