Dezavantajlı durumda olan çocuklarımıza kendi ayakları üzerinde duracak yeterliliğe ulaşıncaya kadar destek olmak, hayata en iyi şekilde hazırlanmalarını ve maddi - manevi destek ile hamiliğini üstlendiğimiz tüm çocuklarımızın mağduriyetten uzak bir hayatı yaşamalarını ve geleceğe nitelikli bireyler olarak hazırlanmalarını sağlamak. Çocuklar, sadece ebeveynlerin değil hepimizin nuru, neşesi, gelecek ümididir. Öyleyse her hal ve şartta onları gözetmek durumundayız. Desteğe muhtaç çocuklardan hepimiz sorumluyuz. Sadece kendi çocuklarımızın değil umursamadığımız bir başka çocuğun ihmal edilmesi bir gün gelip toplumda onarılmaz yaralar açabiliyor. Bizlerin hayatında acılara sebep olabilir. Huzurlu toplumlarda ötekini, başkasını umursamamak, yok saymak yine topluma acı fatura olarak dönüyor. Desteğe muhtaç çocuklara karşı sorumluluklarımız maddi ve manevi olmak üzere iki ana eksen üzerinde yoğunlaştırılabilir. Şefkat dolu davranışlar sergilemek, sevgi dolu bir ortam hazırlamak, eğitimleri ile ilgilenmek, dini bilgiler vermek, güzel bir ahlak kazandırmak hep bu alana girer. Birey kendi çocuğunun her türlü eğitiminden sorumlu olduğu gibi yetim, öksüz ve parçalanmış aile çocuklarının da her türlü eğitiminden sorumludur. Eğer bu konuda çözüme odaklanmazsak sorumlu kişiler oluruz. Bu çocukları himaye etmek, hepimiz için dini, hukuki, sosyal, ahlaki görev ve sorumluluktur. Dini mensubiyetin getirdiği bu sorumluluk, Allah’a ve O’nun Resulü ’ne inandım diyen herkesi kapsar. Bu da hiçbir Müslümanın bu konuya kayıtsız kalmamasını gerektirir. Unutmayalım ki umursamadığımız kimsesiz bir çocuk biz de olabilirdik.